Weer thuis

Ja, het avontuur zit er weer op. Drie maanden zijn echt veel te snel voorbij gevlogen! Afgelopen zaterdag ben ik om 19u30 weer veilig geland op Nederlandse bodem - in ieder geval fysiek dan, want mijn biologische klok is volgens mij halverwege ergens achtergebleven!

Mijn laatste dagen Mongolië bestonden vooral uit afscheid nemen en souvenirs shoppen. Voor de mensen op m'n werk kwam mijn laatste dag volslagen als een verrassing -terwijl ik het toch echt al eerder had doorgegeven. Dingen voorbereiden is ook niet het sterkste punt van Mongolen, stante pede improvisatie daarentegen lijkt daar wel uitgevonden te zijn. In allerijl werden diezelfde ochtend nog alle mentor parents en de directeur van de APDC opgetrommeld, mét een tolk - ik stond versteld! Toen iedereen was gearriveerd verplaatste de aandacht (lees chaos) zich naar het vinden van een toepasselijk afscheidscadeau... en ook dat was verrassend snel gevonden. Waar ik bij stond werd er op het kantoor een kralenschilderij van Ghinggis Khan - dé trots van Mongolië - van de muur getrokken, om daar vervolgens een mooie steenkolen Engelse afscheidsboodschap en alle handtekeningen van de dames op te zetten. "Alsjeblieft Dymphy, deze is voor jou zodat je af en toe nog eens aan ons denkt als je weer terug in Nederland bent." Natuurlijk ontzettend lief, maar er is één klein minpuntje: het ding is zoooo ontzettend niet mooi. Oordeel zelf:

... en deze foto doet niet eens echt recht aan
het bling-bling gehalte van zowel de kralen
als de mooie "gouden" lijst

We hebben overwogen het maar in Mongolië achter te laten, maar is het wel een Ghinggis en een Ghinggis verdient beter dan zomaar gedumpt te worden, dus hij komt toch maar wel naar Nederland en we hebben al unaniem besloten dat ie zal dan gaan waken over de logeerkamer (dat is dan wel weer boven op zolder waar ie niet zo prominent in het zicht hangt).

Uiteraard is een Mongools afscheidsfeestje niet compleet zonder eten, dus werd ik vervolgens naar de Chinees gesleept voor een uitgebreide lunch. Helemaal tonnetje rond - ze blijven je maar aansporen meer te nemen - na deze lunch afscheid genomen van iedereen behalve Badamgarav een van de oudere APDC dames die me voor een "afterparty" bij haar huis had uitgenodigd. In Mongolië betekent dat meer eten en ja hoor, we zaten nog niet goed en wel of de snoepjes, koekjes, fruitjes en andere zoetigheden kwamen op tafel. Uit beleefdheid pikte ik hier en daar maar wat van mee tot het punt dat ik echt dacht te gaan ontploffen, maar het beste oudje had nóg een kleine verrassing in petto: buutz - de traditionele met schapenvlees gevulde, gestoomde deegpakketjes. Mee dat ze ze op de tafel zette vertelde ze fijntjes dat ze ze speciaal voor mij gemaakt had: "In Mongolia it is a sign of respect"... en probeer dan nog maar eens te weigeren! Uiteindelijk was het wel een heel toffe middag. De oude dame is echt als een omaatje voor je, zo lief. Ze is zelfs de volgende ochtend om 7u 's ochtends de kou in gegaan om mij uit te kunnen zwaaien!

Badamgarav (m'n Mongoolse "oma") en ik

Vrijwel aansluitend aan het bezoekje aan Badamgarav, kon ik door naar het afscheidsdineetje (!) met de andere vrijwilligers van Choibalsan. Ik had de week ervoor zo'n drie dagen vrijwel niet gegeten vanwege mijn keelontsteking, maar die schade werd in deze ene dag dus meer dan ruimschoots ingehaald!

De volgende ochtend stonden we dan bepakt en bezakt om 7u gereed om naar UB te reizen. Op het transportation office werd nog last-minute een comfortabele jeep gevonden die ons wel mee wilde nemen. Ondanks dat vliegen vele malen comfortabeler en sneller is, moet ik zeggen dat het vervoer over land toch in zekere zin wel wel wat heeft - zeker voor de terugreis - omdat het simpelweg een prachtige ansichtkaart is en blijft waar je doorheen rijdt. We hebben zelfs weer een aantal grote groepen gazelles gespot onderweg!
Aangekomen in UB hebben we de laatste dagen, zoals gezegd, vooral besteed aan de ene na de andere souvenirwinkel in- en uitlopen. We hebben in ons enthousiasme zoveel gekocht dat Vincent op zijn blog maar een quiz heeft uitgeschreven waarbij mooie Mongoolse prijzen te verdienen zijn. Dus voor de belangstellende quiztijgers onder jullie (http://mongolian-minutes.blogspot.com/2011/01/great-genghis-khan-quiz.html): take a chance!

Nu weer terug in Nederland is het toch meer wennen dan dat ik had geanticipeerd en niet alleen qua tijd - al is dat wel het meest vervelend. De opvallendste punten die me in deze eerste 4 dagen zijn opgevallen:

• Temperatuur. Zondag was het geloof ik 12 graden, dat zijn er 30 meer dan waar ik vandaan kwam. Het is dan ook heel raar om naar buiten te gaan, op een of andere manier heb ik me in Mongolië aangewend je een soort van schrap te zetten tegen de kou... en dan stap je naar buiten en is het gewoon warm! En dan is de lucht nog vochtig ook, eveneens een geheel nieuwe ervaring.
• Regen. Mongolië staat bekend als"The land of the blue skies"  en dus heb ik in drie maanden tijd nauwelijks grijze dagen, laat staan regen gezien. Na twee dagen regen hier besefte ik me al snel weer dat het ook niet echt iets is om te missen. Mijn vreugde was ook groot toen ik vanochtend het gordijn opentrok en een lekker winterzonnetje me tegemoet scheen! Jammer alleen dat het niet van lange duur was...
• Je kunt veilig oversteken bij een groen verkeerslicht, zonder al te veel aandacht te besteden aan het gemotoriseerd verkeer, in tegenstelling tot UB waar zebrapaden en voetgangersstoplichten veelal een decoratieve functie lijken te hebben of op z'n best functioneren als suggestie voor oversteekplek waar je het gemotoriseerd verkeer zo min mogelijk zou hinderen.
• Bomen, vooral dennenbomen. Ook al drie maanden niet meer gezien. Daar staat tegenover dat de uitgestrektheid van Mongolië hier nergens ook maar benaderd wordt.
• Het assortiment in de supermarkt is overweldigend, zelfs als je er even snel doorheen rent zoals ik gisteren: "wauw" tot je aan de kassa komt... geloof dat ik voor mijn boodschappen (spruitjes - ja ik ben weer in NL -, aardappeltjes en een stukje vlees) bijna net zoveel kwijt was als voor een week eten voor 2 in Choibalsan!
• Ons bed! Wat hebben wij een fantastisch lekkere matrassen om op te liggen. Je zou er bijna je bed niet meer voor uitkomen ;)
• M'n kledingkast. Dit is waarschijnlijk echt een vrouwending en ik verwacht dat Vincent er bij thuiskomst niet hetzelfde over zal denken, maar wat is het leuk om te zien hoeveel verschillende kleren en schoenen je hebt als je net drie maanden geleefd hebt met welgeteld drie verschillende setjes broeken en truien en één paar schoenen!!

Ik ben ervan overtuigd dat er de komende tijd nog wel veel meer dingen zullen volgen. Hoe dan ook, deze drie maanden in Mongolië waren een supergave ervaring en ik denk ook dat we vast nog eens terug zullen gaan om tijdens een vakantie nog veel meer van dit fantastische land te gaan ontdekken. Tot die tijd moeten we het doen met foto's en heel toffe herinneringen.

APDC mentor parents

De Choibalsan vrijwilligers

Ziekjes...

M'n laatste week in Choibalsan begon maandag niet goed: ik had keelpijn, was moe en had niet de minste behoefte om naar werk te gaan. Doorgaans is zo'n keelpijntje een kwestie van een paar dagen uitzieken en weer vrolijk door, maar al gauw bleek deze Mongoolse variant toch iets hardnekkiger: m'n keel begon te zwellen en omdat ik niet meer fatsoenlijk kon praten, laat staan eten en het vreselijk pijn deed, besloten we toch maar het medisch circuit op te zoeken. Op het moment zelf kon ik er bepaald niet om lachen, maar achteraf was ook dat weer een verhaal apart.

Normaliter dient iedereen die medische zorg nodig heeft zich 's ochtends bij de balie van het ziekenhuis te melden om een afspraak te maken. Op zich niet eens heel verschillend van het Nederlandse systeem, maar in de praktijk resulteert het in een dringende massa mensen - rijen daar doen ze niet aan - voor de balie waarbij ellebogenwerk om maar je afspraak veilig te stellen (er zijn altijd meer mensen dan afspraken) niet per definitie geschuwd wordt. (Overigens mag ik mezelf normaal iedere dag door diezelfde massa mensen heen wurmen om op mijn afdeling te komen.) Niet echt een fijn vooruitzicht als je je zo beroerd voelt en gelukkig gelden voor vrijwilligers/ziekenhuispersoneel/vrienden van de directeur andere kanalen.

Het nieuws dat ik met keelpijn thuis zat, had zich inmiddels al verspreid en Vincent had dan ook van de directeur te verstaan gekregen dat als ik een arts nodig had, we met hem contact op moesten nemen. Zo gezegd zo gedaan.  Binnen een paar minuten werden we teruggebeld met de mededeling dat de onderdirecteur wel tijd voor me had en en kwartier later stond de ambulance voor de deur!! Begeleid door Vincent en zijn tolk voor de nodige vertalingen (Vincent voor mijn gebarentaal, de tolk voor het Mongools) kwam ik aan bij de betreffende arts. Een fatsoenlijke anamnese was onder de omstandigheden wat lastig maar aangezien ze wist dat ik iets aan m'n keel had, besloot ze daar maar eerst eens naar te kijken, dus werd ik gevraagd in een stoel te gaan zitten die precies zo was gepositioneerd dat als ik m'n mond opendeed, de zon precies m'n keel binnen scheen; waarom kunstlicht gebruiken als het niet nodig is! Na vervolgens m'n longen beluisterd te hebben en m'n bloeddruk te hebben opgenomen, werd ik doorverwezen naar een KNO-arts.

Jasje aan, mutsje op, sjaaltje om en handschoentjes aan, want met m'n zieke hoofd mocht ik de kou in naar het andere ziekenhuis en al is dat in realiteit misschien 600m lopen en was het voor Mongoolse begrippen niet eens heel koud, voor mij voelde het als een marathon in Siberië...

Na een snelle woordenwisseling tussen de tolk en de KNO arts, besloot de laatste me te behandelen door spul weg te zuigen uit m'n keel. Terwijl ik daar zat, liepen andere patiënten de behandelkamer in en uit. Hetzelfde was me eerder al overkomen bij de onderdirecteur toen deze net mijn longen aan het beluisteren was... Privacy lijken ze in Mongolië zo goed als niet te kennen. Enfin, de pogingen om mijn keel ter plekke nog schoon te maken, werden na mijn zoveelste kokhalsneiging afgebroken en in plaats daarvan kreeg ik dan maar een hele medicijnwinkel voorgeschreven en het advies om eenmaal terug een Nederland toch eens dringend met m'n huisarts te gaan praten over het verwijderen van mijn amandelen (aj....).

Goed, naar de apotheek voor die medicijnen en dan thuis naar je bedje zou je denken. Helaas zat dat er nog even niet in, want ook voor medicijnen moesten we weer op drie verschillende locaties zijn. Dus hup, weer naar buiten, om het gebouw heen lopen, drie trappen op en weer dan dat hele end weer terug... ik zakte inmiddels bijna door m'n hoeven en kon Vincent - maar met name ook de tolk - er van overtuigen dat het er voor mij echt niet meer inzat om nog weer terug te gaan lopen naar het hoofdziekenhuis om daar de laatste medicijnen op te halen. Dat hebben zij dus voor me gedaan, vervolgens mij weer opgepikt met dezelfde ambulance als op de heenweg, die ons weer netjes voor ons huisje af zette. Eindelijk rust!!

Gelukkig kan ik zeggen dat alle moeite niet voor niets geweest is, want nu drie dagen later zit ik hier weer kiplekker m'n blogje te typen en ben ik weer vol energie om er die laatste week in Mongolië nog wat leuks van te maken!

Gelukkig nieuwjaar!!

Hier in Mongolië is 2011 al begonnen, dus iedereen de beste wensen!!

Proost!!

Vrolijk Kerstfeest expat style

Terwijl half Mongolië het kerstweekend gebruikte voor nieuwjaarsfeestjes, gingen wij "buitenlanders" naar UB om een traditionele kerst te vieren met VSO vriendjes aldaar. Voor ons een weekend van ongekende luxe!

Het begon vrijdag al: met het vliegtuig in 1,5u naar UB, in plaats van minimaal 14u hobbelen met de auto over de steppen. We hadden een of ander voordeelticket kunnen scoren en werden met de ambulance van het ziekenhuis (4-wheel drive) afgezet op het vliegveld. Goede zet, want met een gewone taxi waren we er waarschijnlijk niet gekomen vanwege de bergen sneeuw onderweg! Wij waren dus prachtig op tijd, maar kregen te horen dan ons vliegtuig nog niet eens uit UB was vertrokken: weersomstandigheden... Kan gebeuren natuurlijk, dus onze vriendjes maar even doorgegeven dat het wat later zou worden. Je kunt je onze verbazing voorstellen, toen we een sms terug kregen dat het weer in UB prima was en dat ze dus niet snapten welke weersomstandigheden het vliegtuig aan de grond zou houden! Zou het dan toch zijn dat de piloot zijn roes nog niet had uitgeslapen - niet eens een echt ondenkbaar scenario ;-)
Hoe dan ook, met een goede 4 uur vertraging waren we dan alsnog op weg naar UB, kerst kon beginnen.

Het vliegveld van Choibalsan

Eenmaal in UB zijn er een paar dingen die Choibalsan in vergelijking acuut degraderen tot het provinciestadje wat het ook werkelijk is:

• Drukbevolkte restaurants. De restaurants in UB - sowieso al groter dan al die van Choi bij elkaar - zitten altijd vol lijkt het. Heel bijzonder om bij binnenkomst te denken: "wow, ik hoor mensen".
• Veel, heel veel verkeer. De straat oversteken in UB is met stip een van de meest angstaanjagende dingen die ik ooit heb gedaan. Vier banen jakkerende automobilisten zonder gevoel voor verkeersregels (iemand beschreef het heel treffend als "Mongolen rijden auto alsof ze paardrijden op de steppe"), die in geval van een naderende aanrijding als 1ste reflex de claxon hebben en niet de rem!
• Luxe megasupermarkten. Na 2 maanden in karig Choibalsan (wortels, aardappelen, uien, paprika en een incidentele courgette/broccoli) moet je je best doen om niet met open mond rond te lopen bij de aanblik van het assortiment in UB. Uiteraard hebben we een deel van het weekend dan ook gebruikt om dingen in te slaan die we thuis niet hebben.
• Smog, vreselijk benauwende smog die als een deken over heel UB ligt. Dé reden om Choi te missen! Ik ben dan ook heel blij dat Vincent niet in UB is geplaatst, want ik weet niet zeker of ik het daar wel 3 maanden zou hebben volgehouden.

Maar we waren in UB voor kerstmis en dat begon zaterdagochtend al meteen met een voor ons ongekende traditie. Onze gastheer had besloten dat het dit jaar een "bloody merry Christmas" ging worden en daar startte de dag dan ook mee: wodka, tomatensap, olijfje, augurk en wat specerijen in een glas en voila, de Bloody Mary was gereed. En dat was dus zonder ook nog maar een kruimeltje ontbijt gegeten te hebben! Grappig voor één keer, maar niet een traditie die ik snel over zal gaan nemen...

Vincent en Chris (onze host) aan de Bloody Mary

Na deze wervelende start gingen we gewapend met een stoof, een oven en nog wat overig kookgerei naar het appartement van een andere vrijwilliger waar het feest ging plaatsvinden. Het werd een heel traditioneel Engels/Amerikaans kerstfeest met:

De traditionele kerstkalkoen (voor ons de 1ste keer),
speciaal voor de gelegenheid uit Engeland overgevlogen 

Veel ander lekkers en vooral ook heel veel gezelligheid

Het diner werd afgesloten met een Engelse pudding - gedroogd fruit met boel veel alcohol erin/eroverheen - en een "secret Santa" spel waarbij we gingen loten om de voor elkaar gekochte kadootjes wat ons een mooie Mongolië kalender voor 2011 en een soort schilderijtje heeft opgeleverd. 

Daarna gingen de flessen champagne e.d. open en bleef het nog lang gezellig in building nr 1 ;-)

Tweede kerstdag startte gelukkig niet weer met een alcoholisch ontbijt, maar met gebakken aardappelen en spek (heel Amerikaans). In de middag stond een lunch met een paar Nederlands vrijwilligers op het programma. Heel apart om ineens Nederlands te spreken tegen andere mensen dan Vincent en erg leuk om verhalen en ervaringen uit te wisselen. Lunch ging dan ook al snel over in avond en dus moesten we snel naar het theater toe voor de kerstvoorstelling van het "Notenkraker" ballet. Superchique in zo'n mooie, Russische concertzaal zaten wij daar samen met de jetset van UB - de premier van Mongolië, enkele Westerse diplomaten met niet zo'n chique escorts, een paar dames die makkelijk filmsterren zouden kunnen zijn - ook weer een heel bijzondere ervaring. En het ballet was ook genieten, ik geloof dat ik de volle 2 uur lang met een glimlach van oor tot oor heb zitten kijken! Die 8 jaar dat ik zelf klassiek ballet heb gedaan, heeft blijkbaar toch z'n sporen achtergelaten :-) Vincent heeft veel filmpjes gemaakt, maar aangezien deze blog niet om kan gaan met zijn videoformaat moeten de liefhebbers daarvan wachten tot ik weer terug in Nederland ben. Hier wel vast wat impressiefoto's.

APDC Nieuwjaarsfeest

Ik zal maar meteen beginnen met de mededeling waar iedereen op zit te wachten: Ja, ik heb mijn kerstliedje gezongen - zij het niet op het APDC feestje - en ja, daar zijn beelden van en als ik die heb zal ik proberen ze hier op de blog te plaatsen!

Een woonkamer vol kerstpakketjes, dit
moest dus ook allemaal in de auto...

Voor het feest kon beginnen moest nog 120 pakketjes worden vervoerd. Mongoolse oplossing: 2 sterke heren worden "ingehuurd" om de pakketjes van 3 hoog naar beneden te sjouwen, beneden laden ze de pakketjes in een niet al te grote auto en als ze alle pakketjes ingeladen hebben, moeten daar op een of andere manier nog 4 personen bij... als er één ding is waar Mongolen in uitblinken is iedere vierkante mm van een auto benutten. Ik ben er ooit getuige van geweest dat ze 12 volwassenen en 1 kind in een auto ter grootte van een Peugeot 207 hebben willen passen - en het is dat ikzelf één van die volwassenen was en men erop stond dat ik de bijrijdersstoel niet hoefde te delen, anders had het nog gepast ook!

Eenmaal bij het feest aangekomen, wachtten de vrolijke gezichtjes van zeker 100 kinderen ons al op, allemaal gekleed in hun mooiste feestkleding. Maar het feest kon pas echt beginnen toen ook de kerstman (Sneeuwman, wordt ie hier genoemd) binnen was. Zoals het een goed Mongools feest betaamt, ontbrak het niet aan de zang-, dans- en andere optredens.

De kerstman houdt een toespraak

In je mooiste jurkje een liedje zingen

Kleine maestro op de "horse head fiddle"
een traditioneel Mongools instrument

Een doof meisje danst een traditionele dans

Dit meisje heeft CP en is spastisch over haar hele lichaam

maar heeft geleerd keyboard te spelen met haar tenen

Na de optredens werd het tijd voor de kerstman om in actie te komen. De kids moesten bij hem komen en kregen dan een hand en een kadootje van de beste man - eigenlijk precies als in Nederland met Sinterklaas. Omdat ik een van de hoofdsponsoren van de kadootjes representeerde, mocht ik de kerstman wel helpen, werd bepaald. Maar Mongolen zouden Mongolen niet zijn als het niet binnen 5 minuten uitmondde in een totale chaos waar iedereen maar door elkaar aan het rennen was en ik...

.... ik wist het even niet meer ;)

Tot mijn grote verrassing werd ik ergens in dit hele gebeuren ook zelf nog in het zonnetje gezet en kreeg ik een heus certificaat voor mijn inzet voor het APDC

Mooi issie hè?

Nadat de chaos eindelijk wat bedaard was en ieder kind in ieder geval één presentje had gekregen, werd het tijd voor foto's. De basisgedachte hierbij is dat je gewoon op zoveel mogelijk foto's moet zien te geraken en al gauw kwam ik erachter dan je kind op de foto met die buitenlandse wel de hoofdprijs was.

Met m'n twee beste vriendinnetjes en hun nichtje. Dit is
slechts één van de vele foto's van mij met kids.

Na afloop van het feest werd ik uitgenodigd voor de afterparty: lunchen mét de kerstman (incognito) en wodka, veel wodka. In Mongolië doen ze alleen aan volle glazen, dus op het moment dat je ook maar één slokje hebt genomen wordt je glas bijgevuld. De truc om niet lazerus te worden is dus om zo lang mogelijk je glas vol te houden, of in ieder geval tot het moment dat je tafelgenoten genoeg gedronken hebben om niet meer echt op te merken dat je glas leeg aan het raken is ;-)

Meneer de kerstman - niet langer in uniform - vult de
glazen nog maar eens bij.

Uiteindelijk was het een heel geslaagd feestje, leuk om eens meegemaakt te hebben. Naderhand ben ik nog met Badamgaraw (een van de mentor parents) kadootjes uit gaan delen aan kinderen die aan huis gekluisterd zijn. Letterlijk een ontnuchterende ervaring. Dit zijn de kids die echt zwaar gehandicapt zijn en eigenlijk de het meest van allen specialistische zorg nodig hebben, maar omdat dat hier niet voorhanden is, ligt de zorg volledig bij de ouders. Zonder de ouders te willen afvallen - zij zullen ongetwijfeld naar hun beste kunnen voor hun kind zorgen - is het zo ontzettend schrijnend om die kinderen te zien en te weten dat sommigen waarschijnlijk nauwelijks uit hun bed komen, laat staan buitenlucht te zien krijgen. En dat terwijl ik ervan overtuigd ben dat zeker een aantal van deze kinderen er best beter aan toe zou kunnen zijn, als ze eerder meer adequate zorg hadden gekregen. Helaas denk ik dat het ook een deel schaamte en bijgeloof is en dat de kinderen daarom "verstopt" worden in het huis. Ik heb nu zelf 8 van deze families bezocht, maar kan het niet helpen om me af te vragen hoeveel van zulke "verborgen" kinderen er nog meer leven in deze stad...

Een week thuiswerken

Een van de vele dingen die me hier telkens weer blijven verbazen, gebeurde deze week: de hoofdzuster moest in allerijl naar UB en dus ging de revalidatie-afdeling voor de hele week op slot! Zoiets kun je je in Nederland echt niet voorstellen.

Niet dat ik daar overigens van op de hoogte was gesteld: ik kwam vorige week donderdag niksvermoedend voor een gesloten deur te staan en heb staan wachten (de zuster is wel vaker wat aan de late kant) tot een behulpzame Mongoolse man iedere arts die voorbijkwam aansprak tot ie er ene gevonden had die mij in het Engels kon uitleggen dat de zuster pas over 10 dagen terug zou zijn (en geloof me, dat duurt ff voor je een Engels sprekende Mongool tegenkomt, zelfs onder de dames en heren artsen). Tja, dan maar naar huis...

En wat doe je dan als je een week alleen thuis zit - inclusief 2 dagen zonder internet.

• Posters maken van oefeningen die ik van een moeder met een baby met cerabrale parese heb gekregen. Handig om op te hangen in de oefenruimte. (eenieder die nog goede suggesties heeft voor al dan niet therapeutische oefeningen voor motoriek van kids (0-12), ik hou me aanbevolen :-)

• Een memoryspelletje voor de kiddo's maken van het karton van het sinterklaaspakketje dat we van pap en mam hebben gehad

Home made Memory...

• Vincent vervelen tot hij op een avond dat ik een paar Mongoolse volleybalvriendinnetjes over de vloer had tri-ominos heeft gemaakt (van datzelfde sinterklaaspakketje)

... en Tri-Ominos

• Mijn Mongoolse kerstliedje oefenen... ik heb inmiddels de melodie ook gevonden op youtube (http://www.youtube.com/watch?v=EoDHFC69yE4 voor wie geïnteresseerd is)
• Bij toeval stuiten op een superinteressant boek over kinderrevalidatie in ontwikkelingslanden en dat dan van voor tot achter uitlezen
• Keukenprinsesje uithangen - wat nog best een uitdaging is met de beperkte ingrediënten hier.

Poging tot sushi

Russische bietenstoofpotje (met dank aan Kasper)

• En natuurlijk de nodige online spelletjes, nu.nl (ik ben helemaal bij wat nieuws betreft) etc. etc.

Gisteren had ik voor de afwisseling echt iets te doen: met twee mentor ouders van het APDC gaan shoppen voor kadootjes voor de kids voor het nieuwjaarsfeest dat voor de 23ste gepland staat. Ik moet zeggen dat ik zelf aan dingen als kleurtjes of andere "nuttige" spulletjes aan het denken was, maar daarbij ben ik even te snel voorbijgegaan aan de obsessie van Mongolen voor zoetigheid (silly me!). In de gemiddelde supermarkt heb je mazzel als je een stuk verse groente aantreft maar zonder uitzondering is er wel een bijzonder uitgebreid assortiment snoepgoed - ze hebben nog net geen pepernoten ;-) Waaarschijnlijk zouden de kiddo's dus bijzonder teleurgesteld zijn in een kadootje zonder lekkers...

Ik geloof dat het basale idee was om een reep chocola, een zakje chips, een rolletje koek en een pakje sap in de pakketjes te hebben aangevuld met nog wat willekeurige zoetigheid. No big deal zou je zeggen. Maar per product bestond de keuze hebt uit minstens 16 verschillende merken/soorten/groottes/smaken/prijzen... 

Nadat de dames na minstens een half uur discussiëren en 10x wisselen van producten (no kidding) eindelijk de juiste samenstelling hadden bereikt, bleek dat we binnen het budget ook nog wat andere zaken moesten halen en dus - je raadt het al - volgde weer druk beraad over welk item dat opgeofferd diende te worden, met als compromis een totale switch van producten uiteraard. En dat allemaal in het Mongools, waardoor je er ook nog eens helemaal geen klap van verstaat - al moet ik zeggen dat dat taaltje wel bijdraagt aan de amusementsfactor ;-) Enfin, na ruim een uur was dan eindelijk de consensus bereikt en kunnen we komende donderdag 110 kinderen (Marja& Thijs, Pap & Mam: bedankt voor de donatie!) blij maken met een lekkere verrassing!! (foto's volgen tzt)

Les Pays-Bas 12 points...

Dit zijn de lyrics van een Mongools kerstliedje (naar het schijnt een soort "Oh Denneboom")... en ik wordt geacht dit binnen nu en twee weken te zingen op het nieuwjaarsfeestje van de APDC. - slik -

Hoe het zo gekomen is?

Vanochtend kwam ik nog nietsvermoedend op mijn werk. Toen m'n tolk er was kwam Tsetseg er bij en werd ik uitgenodigd voor het feest. Vervolgens vroeg ze me of ik een simpel Engels nieuwjaars/kerstliedje kende, wat ik haar zou willen leren, zodat ze dat op het feest kon zingen. Maar natuurlijk, geen probleem.
Misschien had ik op dat moment moeten bedenken dat er nog wel eens een addertje onder het gras zou kunnen zitten... maar ik was nog niet helemaal goed wakker en voor ik het wist was ik dus gecontracteerd als de zangeres van dit Mongoolse liedje.
Heel even dacht ik er nog onderuit te kunnen komen, omdat het feestje was gepland op 25 december (niemand lijkt hier nieuwjaar daadwerkelijk 1 januari te vieren) en ik dan voor de Kerst in UB ben. Maar een buitenlandse volunteer heb je niet ieder jaar op je partijtje, dus no problemo, dat APDC feestje zouden ze we ff verschuiven zodat ik er ook bij kan zijn.

Inmiddels heb ik me er wel een beetje bij neergelegd. Mongolen zijn nou eenmaal helemaal gek van zingen en op een groot feest als dit hoort het er gewoon bij. Ze zijn er zelfs zo gek van dat ze zich simpelweg niet kunnen voorstellen dat dit niet per se ook opgaat voor de rest van de wereld. Uiteindelijk moet ik me dus denk ik maar gewoon vereerd voelen dat ze me dit hebben gevraagd...

Overigens denk ik dat Vincent ook uitgenodigd gaat worden voor dit feestje, maar zijn camera verstop ik vantevoren ergens goed ver weg ;-)