Volleybal deel II: the Hospital & Aimag championships

Een paar weken geleden heb ik in mijn vorige volleybal blog al gezegd dat de ziekenhuis competitie eraan zat te komen en dat nemen de Mongolen uiterst serieus: de afgelopen weken werden er op verschillende lokaties  iedere dag avond druk oefenpotjes gespeeld. 

Bij het team van Vincent ben ik een avondje gaan kijken - met mijn sportspullen in aanslag - en na de eerste paar potjes (trainingen duren gemiddeld 3,5u) mocht ik ook wel even meedoen. Resultaat: na welgeteld drie ballen spelen werd ik niet alleen geselecteerd voor het team, maar zelfs gepromoveerd tot 2de aanvaller - vóór een man wel te verstaan! Blijkbaar zijn de Mongoolse regels m.b.t. vrouwen zeer flexibel als zich een buitenlands exemplaar aandient dat aardig kan volleyballen ;-)

Al gauw kwam ik erachter dat ik op een of andere manier ook geselecteerd was voor een damesteam voor de Aimag (provincie) competition.  Ineens viel bij mij het kwartje wat die Mongoolse dame op training had bedoeld toen ze me vertelde over een of ander "championship"! Lief lachen, belangstellend kijken en op de juiste momenten - dat hoop je in ieder geval - "tiim (ja)" en "sain (goed)" zeggen kan dus heel verrassend uitpakken!!

Afgelopen weekend was het dan zover. 

Eerst vrijdag de ziekenhuiscompetitie. Toch in een ander team dan Vincent, aangezien de revalidatie mij die donderdag nog had weggekaapt. Hopeloos verloren: m'n teamies waren al niet bijzonder getalenteerd en het feit dat ze na de 1ste wedstrijd om 10u 's ochtends massaal aan de wodka (no kidding!) gingen, maakte het er niet beter op. Maar Vincent's team is kampioen geworden!

Zaterdag stond dan de Aimag competition op het program, onder het motto"be brave, be good". 's Ochtends om 9u30 werd ik opgehaald en 's avonds om 23u was ik pas weer terug! En  in de tussentijd hebben we maarliefst 3 wedstrijden gespeeld!! Mongoolse competitie is vooral veel wachten en rondhangen, en dat met een team waarvan niemand ook maar 3 woorden Engels spreekt... mijn Mongoolse gebarentaal is dit weekend met sprongen vooruit gegaan ;-) Gelukkig waren er toch ook een paar mooie wedstrijden om te zien: enkele teams hadden een aantal meiden meespelen, die kunnen in Nederland met twee vingers in de neus divisie aan! Erg tof. En ach, verder valt dat wachten ook wel allemaal mee, want als buitenlandse ben je dusdanig bijzonder dat je in ieder geval niet om aandacht verlegen hoeft te zitten. Als ik niet bij m'n team zat, dan had ik wel een schare kinderen/jongeren om me heen die in gebrekkig tot redelijk Engels alles van me wilden weten! Heb dus weer een paar vrienden gemaakt :-)

Met onze drie wedstrijden hebben we het wel nog geschopt tot de winnaarspoule op zondag, maar daar was het snel gedaan. Al in de 1ste wedstrijd van de knock-out fase gestrand tegen de latere nr 2, helaas. 

Maar al met al was het een leuk en bijzonder weekendje en een unieke ervaring. Al ben ik stiekem blij dat ik straks weer gewoon in Nederland kan spelen: normaal systeem, kniebeschermers (ja, die had ik niet ingepakt), ruime hal, teamleden met wie je kunt communiceren, set-ups die niet halverwege het net blijven hangen, geen uren hoeven wachten op een houten bankje... wat een luxe!!

Mongoolse les

Mijn eerste week werk leverde meteen één grote uitdaging op: communiceren met mijn collega's. De dames van de kinderrevalidatie spreken namelijk net zoveel Engels als ik Mongools dus zonder tolk zijn we behoorlijk hulpeloos. En aangezien mijn tolk maar voor 6 uur per week beschikbaar is, heb ik mezelf voorgenomen om toch maar wat meer Mongools te leren dan "sen ben oo" (hallo) en "bayarlalaa"(dankjewel) en daarbij kreeg ik afgelopen week hulp uit onverwachte hoek!

Vanwege de kou en schoolvakanties is het deze periode niet zo druk op de afdeling, dus in een dood moment besloot ik om wat woordjes te gaan stampen. Een van de kinderen kwam nieuwsgierig bij me zitten, snapte dat ik Mongools aan het leren was en besloot me daarop spontaan te helpen.

Wat volgde was een uur waarin ze als een volleerd juffie samen met mij alle voorwerpen in het kantoor heeft doorgenomen. En daarna werd ik natuurlijk overhoord: "bi (ik) English: chair, ta (jij) Mongolian?" - "uuuuuuhhhhmmmm......." Toen ik uiteindelijk van toch wel zeker 80% van de voorwerpen zonder al te lang nadenken spontaan de Mongoolse naam eruit kon gooien besloot ze - trots als een pauw - haar mentor ouder te laten zien wat ze mij allemaal al had geleerd. Spontaan kreeg ik een deja vu van hoe ik vroeger op de basissschool mijn tafeltjes moest opdreunen... alleen was in dit geval de leerling 28 en de juf 11!

Taakomschrijving...

De donderdag na onze Gobi trip, stond een afspraak met Tsermaa, de directrice van het APDC, op het program om kennis te maken en erachter te komen wat er precies verstaan zou worden onder "fundraising" en "management consultant". Want één gouden regel die ik al van Vincent had geleerd: datgene wat in eerste instantie in je taakomschrijving staat, hoeft op geen enkele wijze verband te houden met wat je werkelijk gaat doen. En ook het APDC blijkt hierbij geen uitzondering te zijn.

Eerste verrassing: ik werk niet alleen voor het APDC maar ook voor de kinderrevalidatie.

" We hoorden dat je een fysio bent, dus we willen graag dat jij helpt de kinderen op de revalidatie te behandelen"

Je kunt dan zeggen dat je een bewegingswetenschapper bent, dat dat weliswaar inhoudt dat je wel een en ander van beweging en bewegingsstoornissen af weet, maar dat je toch echt niet kunt behandelen. Maar dat wil er dus niet in... je weet wat van bewegen, dus je kunt behandelen: klaar!

Na veel discussie zijn we tot dit compromis gekomen:

• Workshops/presentaties geven aan de nurse, revalidatiearts en de ouders over de meest voorkomende aandoeningen bij deze kinderen
• Workshop preventie rugklachten - wordt wellicht zelfs ziekenhuisbreed aangezien ongeveer 9 op de 10 nurses hier rugklachten hebben vanwege verkeerde houdingen tijdens het werk
• "Toezicht houden" in de oefenruimte: de kids en ouders leren hoe ze de beperkte oefenmaterialen die er zijn correct moeten gebruiken
• Gewoon af en toe leuk spelen met al die schattige kleine Mongoolse kiddo's
• Alles wat de nurse/revalidatiearts nog in het hoofd krijgen

Dit takenpakket zal ik echter nog vaak moeten verdedigen ben ik bang, aangezien de nurse zodra ze er de kans voor krijgt (d.w.z. als m'n tolk er is) me probeert over te halen om nou verdorie gewoon die kinderen te behandelen.

En dan het APDC, de tweede verrassing: ik ga een website helpen ontwikkelen!

Bleek dat daar toch wel grote behoefte aan is. Ik ga dus samen met Tsermaa en de ouders bepalen wat de inhoud van de website zou moeten zijn, vervolgens gaat een jongen van de Peace Corps daar een mooie site van bouwen, die dan op een later moment door een tolk weer naar het Mongools vertaald zal gaan worden. 

Daarnaast zal ik me samen met Marg gaan bezighouden met het enige punt in de oorspronkelijke taakomschrijving dat wel werkelijk intact is gebleven: management consulting. De organisatie staat nog aardig in haar kinderschoenen en op dit moment is er niet echt een efficiënte structuur en daar willen we verandering in gaan brengen. Daarvoor hebben we wel een aantal ideeën, maar de praktijk zal moeten leren welke ook daadwerkelijk haalbaar zullen zijn in de Mongoolse hiërarchische cultuur.

In ieder geval staat vast dat ik me de komende weken niet zal gaan vervelen!

Volleybal

Afgelopen weekend deed een collega-vrijwilliger hier mee aan een volleybaltoernooitje en wij zijn daar even gaan kijken om te zien hoe dat in Mongolië in zijn werk gaat. Welnu, dat is dus verrassender dan je denkt! 

Het begint al met de prijzenpot:

1e plaats: 100 kg meel

2e plaats: 100 kg aardappelen

3e plaats: 100 kg kool

4e t/m 6e plaats: idem maar dan de helft

Op het moment dat wij binnenkwamen was net de kleine finale (die om de kool dus) bezig. Het geheel vond plaats in een hal met een houten vloer, waarbij de planken redelijk schots en scheef lagen. Je wist in één oogopslag dat duiken hier niet echt gezond kan zijn. De hal was omringd door tribunes vol met fanatiek juichende Mongolen. De sfeer werd verder opgeleukt door een speaker die zo'n beetje om de 10min vast iets heel essentieels, maar voor ons volstrekt onverstaanbaars de zaal in slingerde. ( ik vermoed dat de sponsoren van de hoofdprijzen werden omgeroepen ofzo).

Dan nu de meest in het oog springende zaken en "regels":

• Vrouwen: aangezien het hier een mix-toernooi betrof, was het verplicht om 3 vrouwen in het veld te hebben. De regels voorzien er echter niet in dat deze vrouwen ook bij het spel betrokken moeten worden, integendeel: hun taak is vooral om de heren zo min mogelijk in de weg te lopen. Meest absurd vond ik nog wel dat vrouwen niet eens bij het inslaan aan de bak mochten - ze gingen in plaats daarvan voor de mannen de ballen halen!!
• Switchen: Bij het fluitsignaal rent iedere aanvaller (lees dus man) naar zijn favoriete positie, het lijkt hierbij niet zoveel uit te maken of je oorspronkelijk een voor- of achterspeler bent. Het resultaat oogt volslagen chaotisch, maar de Mongolen schijnen het reuze-efficiënt te vinden. Verrassend genoeg wist de scheids zelfs één keer te fluiten voor een opstellingsfout!
• Opslaan: doe dus je pas op het moment dat zowel iedereen binnen je eigen team, als dat van de tegenstander is "geswitched". Ons leek het echter wel zo efficiënt om de bal direct na het fluitsignaal in te brengen. In de chaos van het switchen moet dat wel bijna een direct punt opleveren.
• Aanval: er is in ieder team één hoofdaanvaller, doorgaans de jongste en/of langste heer. Het is zaak om ervoor te zorgen dat hij eigenlijk altijd de 3de bal krijgt. Mocht hij per ongeluk de 2de bal krijgen dan zal hij deze nooit maar dan ook echt nooit opzetten, maar altijd op een of andere manier over het net proberen te werken.
• Verder lijkt vrijwel alles gepermitteerd. Dunken, dragen, gestolen ballen, voetfouten, het kan allemaal. Alleen netfouten werden verrassend nauwkeurig afgefloten, zelfs de meest subtiele ontgingen de scheids niet.

Onnodig om te zeggen dat we na het kijken van de kleine finale ook nog even zijn blijven hangen voor de echte finale. Verbazing verveelt niet :-)

Eén team was duidelijk favoriet bij het publiek en leek in onze optiek ook hard op weg de 1ste set naar zich toe te trekken. Tenminste, tot de scheids de set affloot op een punt van de het andere team... Ook de 2de set viel ten prooi aan het minst favoriete team en aangezien een wedstrijd over twee gewonnen sets werd gespeeld, dachten wij ons op te kunnen maken voor de prijsuitreiking. Verkeerd gedacht: Het kampioenschap van het volleybaltoernooi moest worden beslecht in een potje touwtrekken!!

Eind november staat er weer een toernooi op het program, ditmaal tussen de verschillende afdelingen van het ziekenhuis. Vincent heeft zich al ingeschreven en ik... ik ga vast oefenen met ballen halen ;-)

Gobi trip

Mijn eerste blog, live vanuit onze werk/slaapkamer in ons eigen appartementje in Choibalsan. En inmiddels lijkt het alweer een eeuwigheid geleden dat ik op van de zenuwen op het vliegtuig stapte voor dit avontuur.
Gelukkig verliep de vliegreis prima - met toch wel als hoogtepunt een gestresste Russische dame die op bijzonder intimiderende wijze iedereen rond commandeerde van onbenullige toeristen tot haar eigen collega's aan toe - en kwam ik na 11 uur in de vroege ochtend op het vliegveld van UB aan waar Vincent me stond op te wachten: happy reunion :)

De eerste dag Mongolië bestond vooral uit slapen. De volgende dag begon onze rondreis door de Gobi: acht dagen in een Porgon (zo schijnt dat onverwoestbare Russische vehikel te heten) dwars door de meest fantastische landschappen. Nooit gedacht dat een land wat feitelijk uit niets anders dan steppen bestaat, zo ontzettend mooi en afwisselend zou kunnen zijn. Het voelde echt iedere dag weer alsof we door een fotoboek aan het rijden waren! Feitelijk zou ik 5 blogs vol kunnen schrijven over de hele trip van dag tot dag, maar ik zal me proberen te beperken tot de meest mooie, leuke of ronduit bizarre dingen in enigzins chronologische volgorde.

Dag 1:

Gieren onderweg

Bezoek aan het oudste klooster van Mongolië in de 

voormalige hoofdstad

Dag 2:

Verdwaald in een groot bos op zoek naar een klooster

GPS (Ger positioning system) op z'n Mongools:

de weg vragen bij de eerste de beste ger die je tegen komt

Spannende weggetjes!

Een prachtige ijswaterval onderweg

Dag 3:

Bij een verwoest klooster op de thee bij de mensen thuis. Dat betekent in de Gobi zoute melkthee. Ik geloof dat ik op dat moment de enige (buiten de Mongolen natuurlijk) was die het echt kon waarderen omdat dat zout wel lekker was voor mijn verkoudheid :)

Lopend door de ruines van het klooster waar ooit zeker 

1000 monniken verbleven

Fotomodel op weg naar het gerkamp :)

Precies met het invallen van de schemering bereikten we het ger kamp. Aldaar met de andere twee dames in het gezelschap op zoek naar het toilethokje (d.w.z. wat planken om een gat in de grond te overdekken) buiten in het donker midden in de woestijn! Niet gevonden, maar daar was geen van ons echt rauwig om, die hokjes stinken namelijk zo ontzettend dat je elk geldig excuus aangrijpt om ze niet te hoeven begruikten.

Dag 4:

Zonsopkomst vanuit de ger gezien

Kameelrijden!!

Kamperen bij de zandduinen, bikkelen in de vorst

Dag 5:

's Ochtends spelen in het zand...                     

... en 's middags ijspret

En verder...

• ... onderweg je ineens realiseren dat je de Mongoolse liedjes die de chauffeur op z'n DVD heeft staan inmiddels zo vaak hebt gehoord dat je ze bijna letterlijk mee kan zingen. 
• ... hotel met een Chinese douche die muziek speelde (heeeeel vals) zodra het water warm was.
• ... vrienden maken: een (op z'n zachts gezegd aangeschoten) Mongool klopt op je hoteldeur, komt binnen en geeft je 2 bier, schudt je hand en roept wat onverstaanbaars, gaat zitten, pakt je afstandsbediening en gaat bij jou op kamer tv kijken - omdat ie zelf in z'n eigen kamer een baby had konden we later opmaken. Na pakweg 'n kwartiertje vertrekt ie weer en herhaald het proces zich in omgekeerde volgorde: praten, handje schudden en 2 bier achterlaten. Bayartai!

Dag 6: Reisdag

Dag 7:

Bezoek aan een nieuw klooster dat nog volop in gebruik is.
Ook wij hebben alle rituelen meegedaan...

... offererande bij het vrouwensymbool, de witte kleur komt

 van alle melk die er in de afgelopen jaren al geofferd is

... rijst strooien in de richting van Wishes Mountain

... magnetische energiestromen opvangen

... drie maal de bel luiden

... op je knieën door een rotstunnel kruipen: wedergeboorte

... wodka offeren op de top van de Wishes Mountain
(alleen voor mannen)

... en ten slotte een wens opschrijven en hem vervolgens
verbranden op de Wishes Mountain

Dag 8: 

• 15u schudden over onverharde wegen, verdwalen door falende GPS maar dat alles werd meer dan goed gemaakt door een enorme kudde gazelles (+/- 1000) die onderweg voor onze neuzen overstaken.
• Pauze met noodles in de ger onder het genot van de Miss World 2010 verkiezingen op TV.
• 's Avonds disco in tha Porgon, te fout, te melig en het hield de chauffeur nog goed wakker ook
• 22u00: eindelijk in Choibalsan wat voor de komende 3 maanden mijn thuis gaat zijn!