Weer thuis

Ja, het avontuur zit er weer op. Drie maanden zijn echt veel te snel voorbij gevlogen! Afgelopen zaterdag ben ik om 19u30 weer veilig geland op Nederlandse bodem - in ieder geval fysiek dan, want mijn biologische klok is volgens mij halverwege ergens achtergebleven!

Mijn laatste dagen Mongolië bestonden vooral uit afscheid nemen en souvenirs shoppen. Voor de mensen op m'n werk kwam mijn laatste dag volslagen als een verrassing -terwijl ik het toch echt al eerder had doorgegeven. Dingen voorbereiden is ook niet het sterkste punt van Mongolen, stante pede improvisatie daarentegen lijkt daar wel uitgevonden te zijn. In allerijl werden diezelfde ochtend nog alle mentor parents en de directeur van de APDC opgetrommeld, mét een tolk - ik stond versteld! Toen iedereen was gearriveerd verplaatste de aandacht (lees chaos) zich naar het vinden van een toepasselijk afscheidscadeau... en ook dat was verrassend snel gevonden. Waar ik bij stond werd er op het kantoor een kralenschilderij van Ghinggis Khan - dé trots van Mongolië - van de muur getrokken, om daar vervolgens een mooie steenkolen Engelse afscheidsboodschap en alle handtekeningen van de dames op te zetten. "Alsjeblieft Dymphy, deze is voor jou zodat je af en toe nog eens aan ons denkt als je weer terug in Nederland bent." Natuurlijk ontzettend lief, maar er is één klein minpuntje: het ding is zoooo ontzettend niet mooi. Oordeel zelf:

... en deze foto doet niet eens echt recht aan
het bling-bling gehalte van zowel de kralen
als de mooie "gouden" lijst

We hebben overwogen het maar in Mongolië achter te laten, maar is het wel een Ghinggis en een Ghinggis verdient beter dan zomaar gedumpt te worden, dus hij komt toch maar wel naar Nederland en we hebben al unaniem besloten dat ie zal dan gaan waken over de logeerkamer (dat is dan wel weer boven op zolder waar ie niet zo prominent in het zicht hangt).

Uiteraard is een Mongools afscheidsfeestje niet compleet zonder eten, dus werd ik vervolgens naar de Chinees gesleept voor een uitgebreide lunch. Helemaal tonnetje rond - ze blijven je maar aansporen meer te nemen - na deze lunch afscheid genomen van iedereen behalve Badamgarav een van de oudere APDC dames die me voor een "afterparty" bij haar huis had uitgenodigd. In Mongolië betekent dat meer eten en ja hoor, we zaten nog niet goed en wel of de snoepjes, koekjes, fruitjes en andere zoetigheden kwamen op tafel. Uit beleefdheid pikte ik hier en daar maar wat van mee tot het punt dat ik echt dacht te gaan ontploffen, maar het beste oudje had nóg een kleine verrassing in petto: buutz - de traditionele met schapenvlees gevulde, gestoomde deegpakketjes. Mee dat ze ze op de tafel zette vertelde ze fijntjes dat ze ze speciaal voor mij gemaakt had: "In Mongolia it is a sign of respect"... en probeer dan nog maar eens te weigeren! Uiteindelijk was het wel een heel toffe middag. De oude dame is echt als een omaatje voor je, zo lief. Ze is zelfs de volgende ochtend om 7u 's ochtends de kou in gegaan om mij uit te kunnen zwaaien!

Badamgarav (m'n Mongoolse "oma") en ik

Vrijwel aansluitend aan het bezoekje aan Badamgarav, kon ik door naar het afscheidsdineetje (!) met de andere vrijwilligers van Choibalsan. Ik had de week ervoor zo'n drie dagen vrijwel niet gegeten vanwege mijn keelontsteking, maar die schade werd in deze ene dag dus meer dan ruimschoots ingehaald!

De volgende ochtend stonden we dan bepakt en bezakt om 7u gereed om naar UB te reizen. Op het transportation office werd nog last-minute een comfortabele jeep gevonden die ons wel mee wilde nemen. Ondanks dat vliegen vele malen comfortabeler en sneller is, moet ik zeggen dat het vervoer over land toch in zekere zin wel wel wat heeft - zeker voor de terugreis - omdat het simpelweg een prachtige ansichtkaart is en blijft waar je doorheen rijdt. We hebben zelfs weer een aantal grote groepen gazelles gespot onderweg!
Aangekomen in UB hebben we de laatste dagen, zoals gezegd, vooral besteed aan de ene na de andere souvenirwinkel in- en uitlopen. We hebben in ons enthousiasme zoveel gekocht dat Vincent op zijn blog maar een quiz heeft uitgeschreven waarbij mooie Mongoolse prijzen te verdienen zijn. Dus voor de belangstellende quiztijgers onder jullie (http://mongolian-minutes.blogspot.com/2011/01/great-genghis-khan-quiz.html): take a chance!

Nu weer terug in Nederland is het toch meer wennen dan dat ik had geanticipeerd en niet alleen qua tijd - al is dat wel het meest vervelend. De opvallendste punten die me in deze eerste 4 dagen zijn opgevallen:

• Temperatuur. Zondag was het geloof ik 12 graden, dat zijn er 30 meer dan waar ik vandaan kwam. Het is dan ook heel raar om naar buiten te gaan, op een of andere manier heb ik me in Mongolië aangewend je een soort van schrap te zetten tegen de kou... en dan stap je naar buiten en is het gewoon warm! En dan is de lucht nog vochtig ook, eveneens een geheel nieuwe ervaring.
• Regen. Mongolië staat bekend als"The land of the blue skies"  en dus heb ik in drie maanden tijd nauwelijks grijze dagen, laat staan regen gezien. Na twee dagen regen hier besefte ik me al snel weer dat het ook niet echt iets is om te missen. Mijn vreugde was ook groot toen ik vanochtend het gordijn opentrok en een lekker winterzonnetje me tegemoet scheen! Jammer alleen dat het niet van lange duur was...
• Je kunt veilig oversteken bij een groen verkeerslicht, zonder al te veel aandacht te besteden aan het gemotoriseerd verkeer, in tegenstelling tot UB waar zebrapaden en voetgangersstoplichten veelal een decoratieve functie lijken te hebben of op z'n best functioneren als suggestie voor oversteekplek waar je het gemotoriseerd verkeer zo min mogelijk zou hinderen.
• Bomen, vooral dennenbomen. Ook al drie maanden niet meer gezien. Daar staat tegenover dat de uitgestrektheid van Mongolië hier nergens ook maar benaderd wordt.
• Het assortiment in de supermarkt is overweldigend, zelfs als je er even snel doorheen rent zoals ik gisteren: "wauw" tot je aan de kassa komt... geloof dat ik voor mijn boodschappen (spruitjes - ja ik ben weer in NL -, aardappeltjes en een stukje vlees) bijna net zoveel kwijt was als voor een week eten voor 2 in Choibalsan!
• Ons bed! Wat hebben wij een fantastisch lekkere matrassen om op te liggen. Je zou er bijna je bed niet meer voor uitkomen ;)
• M'n kledingkast. Dit is waarschijnlijk echt een vrouwending en ik verwacht dat Vincent er bij thuiskomst niet hetzelfde over zal denken, maar wat is het leuk om te zien hoeveel verschillende kleren en schoenen je hebt als je net drie maanden geleefd hebt met welgeteld drie verschillende setjes broeken en truien en één paar schoenen!!

Ik ben ervan overtuigd dat er de komende tijd nog wel veel meer dingen zullen volgen. Hoe dan ook, deze drie maanden in Mongolië waren een supergave ervaring en ik denk ook dat we vast nog eens terug zullen gaan om tijdens een vakantie nog veel meer van dit fantastische land te gaan ontdekken. Tot die tijd moeten we het doen met foto's en heel toffe herinneringen.

APDC mentor parents

De Choibalsan vrijwilligers

Ziekjes...

M'n laatste week in Choibalsan begon maandag niet goed: ik had keelpijn, was moe en had niet de minste behoefte om naar werk te gaan. Doorgaans is zo'n keelpijntje een kwestie van een paar dagen uitzieken en weer vrolijk door, maar al gauw bleek deze Mongoolse variant toch iets hardnekkiger: m'n keel begon te zwellen en omdat ik niet meer fatsoenlijk kon praten, laat staan eten en het vreselijk pijn deed, besloten we toch maar het medisch circuit op te zoeken. Op het moment zelf kon ik er bepaald niet om lachen, maar achteraf was ook dat weer een verhaal apart.

Normaliter dient iedereen die medische zorg nodig heeft zich 's ochtends bij de balie van het ziekenhuis te melden om een afspraak te maken. Op zich niet eens heel verschillend van het Nederlandse systeem, maar in de praktijk resulteert het in een dringende massa mensen - rijen daar doen ze niet aan - voor de balie waarbij ellebogenwerk om maar je afspraak veilig te stellen (er zijn altijd meer mensen dan afspraken) niet per definitie geschuwd wordt. (Overigens mag ik mezelf normaal iedere dag door diezelfde massa mensen heen wurmen om op mijn afdeling te komen.) Niet echt een fijn vooruitzicht als je je zo beroerd voelt en gelukkig gelden voor vrijwilligers/ziekenhuispersoneel/vrienden van de directeur andere kanalen.

Het nieuws dat ik met keelpijn thuis zat, had zich inmiddels al verspreid en Vincent had dan ook van de directeur te verstaan gekregen dat als ik een arts nodig had, we met hem contact op moesten nemen. Zo gezegd zo gedaan.  Binnen een paar minuten werden we teruggebeld met de mededeling dat de onderdirecteur wel tijd voor me had en en kwartier later stond de ambulance voor de deur!! Begeleid door Vincent en zijn tolk voor de nodige vertalingen (Vincent voor mijn gebarentaal, de tolk voor het Mongools) kwam ik aan bij de betreffende arts. Een fatsoenlijke anamnese was onder de omstandigheden wat lastig maar aangezien ze wist dat ik iets aan m'n keel had, besloot ze daar maar eerst eens naar te kijken, dus werd ik gevraagd in een stoel te gaan zitten die precies zo was gepositioneerd dat als ik m'n mond opendeed, de zon precies m'n keel binnen scheen; waarom kunstlicht gebruiken als het niet nodig is! Na vervolgens m'n longen beluisterd te hebben en m'n bloeddruk te hebben opgenomen, werd ik doorverwezen naar een KNO-arts.

Jasje aan, mutsje op, sjaaltje om en handschoentjes aan, want met m'n zieke hoofd mocht ik de kou in naar het andere ziekenhuis en al is dat in realiteit misschien 600m lopen en was het voor Mongoolse begrippen niet eens heel koud, voor mij voelde het als een marathon in Siberië...

Na een snelle woordenwisseling tussen de tolk en de KNO arts, besloot de laatste me te behandelen door spul weg te zuigen uit m'n keel. Terwijl ik daar zat, liepen andere patiënten de behandelkamer in en uit. Hetzelfde was me eerder al overkomen bij de onderdirecteur toen deze net mijn longen aan het beluisteren was... Privacy lijken ze in Mongolië zo goed als niet te kennen. Enfin, de pogingen om mijn keel ter plekke nog schoon te maken, werden na mijn zoveelste kokhalsneiging afgebroken en in plaats daarvan kreeg ik dan maar een hele medicijnwinkel voorgeschreven en het advies om eenmaal terug een Nederland toch eens dringend met m'n huisarts te gaan praten over het verwijderen van mijn amandelen (aj....).

Goed, naar de apotheek voor die medicijnen en dan thuis naar je bedje zou je denken. Helaas zat dat er nog even niet in, want ook voor medicijnen moesten we weer op drie verschillende locaties zijn. Dus hup, weer naar buiten, om het gebouw heen lopen, drie trappen op en weer dan dat hele end weer terug... ik zakte inmiddels bijna door m'n hoeven en kon Vincent - maar met name ook de tolk - er van overtuigen dat het er voor mij echt niet meer inzat om nog weer terug te gaan lopen naar het hoofdziekenhuis om daar de laatste medicijnen op te halen. Dat hebben zij dus voor me gedaan, vervolgens mij weer opgepikt met dezelfde ambulance als op de heenweg, die ons weer netjes voor ons huisje af zette. Eindelijk rust!!

Gelukkig kan ik zeggen dat alle moeite niet voor niets geweest is, want nu drie dagen later zit ik hier weer kiplekker m'n blogje te typen en ben ik weer vol energie om er die laatste week in Mongolië nog wat leuks van te maken!

Gelukkig nieuwjaar!!

Hier in Mongolië is 2011 al begonnen, dus iedereen de beste wensen!!

Proost!!