Vrolijk Kerstfeest expat style

Terwijl half Mongolië het kerstweekend gebruikte voor nieuwjaarsfeestjes, gingen wij "buitenlanders" naar UB om een traditionele kerst te vieren met VSO vriendjes aldaar. Voor ons een weekend van ongekende luxe!

Het begon vrijdag al: met het vliegtuig in 1,5u naar UB, in plaats van minimaal 14u hobbelen met de auto over de steppen. We hadden een of ander voordeelticket kunnen scoren en werden met de ambulance van het ziekenhuis (4-wheel drive) afgezet op het vliegveld. Goede zet, want met een gewone taxi waren we er waarschijnlijk niet gekomen vanwege de bergen sneeuw onderweg! Wij waren dus prachtig op tijd, maar kregen te horen dan ons vliegtuig nog niet eens uit UB was vertrokken: weersomstandigheden... Kan gebeuren natuurlijk, dus onze vriendjes maar even doorgegeven dat het wat later zou worden. Je kunt je onze verbazing voorstellen, toen we een sms terug kregen dat het weer in UB prima was en dat ze dus niet snapten welke weersomstandigheden het vliegtuig aan de grond zou houden! Zou het dan toch zijn dat de piloot zijn roes nog niet had uitgeslapen - niet eens een echt ondenkbaar scenario ;-)
Hoe dan ook, met een goede 4 uur vertraging waren we dan alsnog op weg naar UB, kerst kon beginnen.

Het vliegveld van Choibalsan

Eenmaal in UB zijn er een paar dingen die Choibalsan in vergelijking acuut degraderen tot het provinciestadje wat het ook werkelijk is:

• Drukbevolkte restaurants. De restaurants in UB - sowieso al groter dan al die van Choi bij elkaar - zitten altijd vol lijkt het. Heel bijzonder om bij binnenkomst te denken: "wow, ik hoor mensen".
• Veel, heel veel verkeer. De straat oversteken in UB is met stip een van de meest angstaanjagende dingen die ik ooit heb gedaan. Vier banen jakkerende automobilisten zonder gevoel voor verkeersregels (iemand beschreef het heel treffend als "Mongolen rijden auto alsof ze paardrijden op de steppe"), die in geval van een naderende aanrijding als 1ste reflex de claxon hebben en niet de rem!
• Luxe megasupermarkten. Na 2 maanden in karig Choibalsan (wortels, aardappelen, uien, paprika en een incidentele courgette/broccoli) moet je je best doen om niet met open mond rond te lopen bij de aanblik van het assortiment in UB. Uiteraard hebben we een deel van het weekend dan ook gebruikt om dingen in te slaan die we thuis niet hebben.
• Smog, vreselijk benauwende smog die als een deken over heel UB ligt. Dé reden om Choi te missen! Ik ben dan ook heel blij dat Vincent niet in UB is geplaatst, want ik weet niet zeker of ik het daar wel 3 maanden zou hebben volgehouden.

Maar we waren in UB voor kerstmis en dat begon zaterdagochtend al meteen met een voor ons ongekende traditie. Onze gastheer had besloten dat het dit jaar een "bloody merry Christmas" ging worden en daar startte de dag dan ook mee: wodka, tomatensap, olijfje, augurk en wat specerijen in een glas en voila, de Bloody Mary was gereed. En dat was dus zonder ook nog maar een kruimeltje ontbijt gegeten te hebben! Grappig voor één keer, maar niet een traditie die ik snel over zal gaan nemen...

Vincent en Chris (onze host) aan de Bloody Mary

Na deze wervelende start gingen we gewapend met een stoof, een oven en nog wat overig kookgerei naar het appartement van een andere vrijwilliger waar het feest ging plaatsvinden. Het werd een heel traditioneel Engels/Amerikaans kerstfeest met:

De traditionele kerstkalkoen (voor ons de 1ste keer),
speciaal voor de gelegenheid uit Engeland overgevlogen 

Veel ander lekkers en vooral ook heel veel gezelligheid

Het diner werd afgesloten met een Engelse pudding - gedroogd fruit met boel veel alcohol erin/eroverheen - en een "secret Santa" spel waarbij we gingen loten om de voor elkaar gekochte kadootjes wat ons een mooie Mongolië kalender voor 2011 en een soort schilderijtje heeft opgeleverd. 

Daarna gingen de flessen champagne e.d. open en bleef het nog lang gezellig in building nr 1 ;-)

Tweede kerstdag startte gelukkig niet weer met een alcoholisch ontbijt, maar met gebakken aardappelen en spek (heel Amerikaans). In de middag stond een lunch met een paar Nederlands vrijwilligers op het programma. Heel apart om ineens Nederlands te spreken tegen andere mensen dan Vincent en erg leuk om verhalen en ervaringen uit te wisselen. Lunch ging dan ook al snel over in avond en dus moesten we snel naar het theater toe voor de kerstvoorstelling van het "Notenkraker" ballet. Superchique in zo'n mooie, Russische concertzaal zaten wij daar samen met de jetset van UB - de premier van Mongolië, enkele Westerse diplomaten met niet zo'n chique escorts, een paar dames die makkelijk filmsterren zouden kunnen zijn - ook weer een heel bijzondere ervaring. En het ballet was ook genieten, ik geloof dat ik de volle 2 uur lang met een glimlach van oor tot oor heb zitten kijken! Die 8 jaar dat ik zelf klassiek ballet heb gedaan, heeft blijkbaar toch z'n sporen achtergelaten :-) Vincent heeft veel filmpjes gemaakt, maar aangezien deze blog niet om kan gaan met zijn videoformaat moeten de liefhebbers daarvan wachten tot ik weer terug in Nederland ben. Hier wel vast wat impressiefoto's.

APDC Nieuwjaarsfeest

Ik zal maar meteen beginnen met de mededeling waar iedereen op zit te wachten: Ja, ik heb mijn kerstliedje gezongen - zij het niet op het APDC feestje - en ja, daar zijn beelden van en als ik die heb zal ik proberen ze hier op de blog te plaatsen!

Een woonkamer vol kerstpakketjes, dit
moest dus ook allemaal in de auto...

Voor het feest kon beginnen moest nog 120 pakketjes worden vervoerd. Mongoolse oplossing: 2 sterke heren worden "ingehuurd" om de pakketjes van 3 hoog naar beneden te sjouwen, beneden laden ze de pakketjes in een niet al te grote auto en als ze alle pakketjes ingeladen hebben, moeten daar op een of andere manier nog 4 personen bij... als er één ding is waar Mongolen in uitblinken is iedere vierkante mm van een auto benutten. Ik ben er ooit getuige van geweest dat ze 12 volwassenen en 1 kind in een auto ter grootte van een Peugeot 207 hebben willen passen - en het is dat ikzelf één van die volwassenen was en men erop stond dat ik de bijrijdersstoel niet hoefde te delen, anders had het nog gepast ook!

Eenmaal bij het feest aangekomen, wachtten de vrolijke gezichtjes van zeker 100 kinderen ons al op, allemaal gekleed in hun mooiste feestkleding. Maar het feest kon pas echt beginnen toen ook de kerstman (Sneeuwman, wordt ie hier genoemd) binnen was. Zoals het een goed Mongools feest betaamt, ontbrak het niet aan de zang-, dans- en andere optredens.

De kerstman houdt een toespraak

In je mooiste jurkje een liedje zingen

Kleine maestro op de "horse head fiddle"
een traditioneel Mongools instrument

Een doof meisje danst een traditionele dans

Dit meisje heeft CP en is spastisch over haar hele lichaam

maar heeft geleerd keyboard te spelen met haar tenen

Na de optredens werd het tijd voor de kerstman om in actie te komen. De kids moesten bij hem komen en kregen dan een hand en een kadootje van de beste man - eigenlijk precies als in Nederland met Sinterklaas. Omdat ik een van de hoofdsponsoren van de kadootjes representeerde, mocht ik de kerstman wel helpen, werd bepaald. Maar Mongolen zouden Mongolen niet zijn als het niet binnen 5 minuten uitmondde in een totale chaos waar iedereen maar door elkaar aan het rennen was en ik...

.... ik wist het even niet meer ;)

Tot mijn grote verrassing werd ik ergens in dit hele gebeuren ook zelf nog in het zonnetje gezet en kreeg ik een heus certificaat voor mijn inzet voor het APDC

Mooi issie hè?

Nadat de chaos eindelijk wat bedaard was en ieder kind in ieder geval één presentje had gekregen, werd het tijd voor foto's. De basisgedachte hierbij is dat je gewoon op zoveel mogelijk foto's moet zien te geraken en al gauw kwam ik erachter dan je kind op de foto met die buitenlandse wel de hoofdprijs was.

Met m'n twee beste vriendinnetjes en hun nichtje. Dit is
slechts één van de vele foto's van mij met kids.

Na afloop van het feest werd ik uitgenodigd voor de afterparty: lunchen mét de kerstman (incognito) en wodka, veel wodka. In Mongolië doen ze alleen aan volle glazen, dus op het moment dat je ook maar één slokje hebt genomen wordt je glas bijgevuld. De truc om niet lazerus te worden is dus om zo lang mogelijk je glas vol te houden, of in ieder geval tot het moment dat je tafelgenoten genoeg gedronken hebben om niet meer echt op te merken dat je glas leeg aan het raken is ;-)

Meneer de kerstman - niet langer in uniform - vult de
glazen nog maar eens bij.

Uiteindelijk was het een heel geslaagd feestje, leuk om eens meegemaakt te hebben. Naderhand ben ik nog met Badamgaraw (een van de mentor parents) kadootjes uit gaan delen aan kinderen die aan huis gekluisterd zijn. Letterlijk een ontnuchterende ervaring. Dit zijn de kids die echt zwaar gehandicapt zijn en eigenlijk de het meest van allen specialistische zorg nodig hebben, maar omdat dat hier niet voorhanden is, ligt de zorg volledig bij de ouders. Zonder de ouders te willen afvallen - zij zullen ongetwijfeld naar hun beste kunnen voor hun kind zorgen - is het zo ontzettend schrijnend om die kinderen te zien en te weten dat sommigen waarschijnlijk nauwelijks uit hun bed komen, laat staan buitenlucht te zien krijgen. En dat terwijl ik ervan overtuigd ben dat zeker een aantal van deze kinderen er best beter aan toe zou kunnen zijn, als ze eerder meer adequate zorg hadden gekregen. Helaas denk ik dat het ook een deel schaamte en bijgeloof is en dat de kinderen daarom "verstopt" worden in het huis. Ik heb nu zelf 8 van deze families bezocht, maar kan het niet helpen om me af te vragen hoeveel van zulke "verborgen" kinderen er nog meer leven in deze stad...

Een week thuiswerken

Een van de vele dingen die me hier telkens weer blijven verbazen, gebeurde deze week: de hoofdzuster moest in allerijl naar UB en dus ging de revalidatie-afdeling voor de hele week op slot! Zoiets kun je je in Nederland echt niet voorstellen.

Niet dat ik daar overigens van op de hoogte was gesteld: ik kwam vorige week donderdag niksvermoedend voor een gesloten deur te staan en heb staan wachten (de zuster is wel vaker wat aan de late kant) tot een behulpzame Mongoolse man iedere arts die voorbijkwam aansprak tot ie er ene gevonden had die mij in het Engels kon uitleggen dat de zuster pas over 10 dagen terug zou zijn (en geloof me, dat duurt ff voor je een Engels sprekende Mongool tegenkomt, zelfs onder de dames en heren artsen). Tja, dan maar naar huis...

En wat doe je dan als je een week alleen thuis zit - inclusief 2 dagen zonder internet.

• Posters maken van oefeningen die ik van een moeder met een baby met cerabrale parese heb gekregen. Handig om op te hangen in de oefenruimte. (eenieder die nog goede suggesties heeft voor al dan niet therapeutische oefeningen voor motoriek van kids (0-12), ik hou me aanbevolen :-)

• Een memoryspelletje voor de kiddo's maken van het karton van het sinterklaaspakketje dat we van pap en mam hebben gehad

Home made Memory...

• Vincent vervelen tot hij op een avond dat ik een paar Mongoolse volleybalvriendinnetjes over de vloer had tri-ominos heeft gemaakt (van datzelfde sinterklaaspakketje)

... en Tri-Ominos

• Mijn Mongoolse kerstliedje oefenen... ik heb inmiddels de melodie ook gevonden op youtube (http://www.youtube.com/watch?v=EoDHFC69yE4 voor wie geïnteresseerd is)
• Bij toeval stuiten op een superinteressant boek over kinderrevalidatie in ontwikkelingslanden en dat dan van voor tot achter uitlezen
• Keukenprinsesje uithangen - wat nog best een uitdaging is met de beperkte ingrediënten hier.

Poging tot sushi

Russische bietenstoofpotje (met dank aan Kasper)

• En natuurlijk de nodige online spelletjes, nu.nl (ik ben helemaal bij wat nieuws betreft) etc. etc.

Gisteren had ik voor de afwisseling echt iets te doen: met twee mentor ouders van het APDC gaan shoppen voor kadootjes voor de kids voor het nieuwjaarsfeest dat voor de 23ste gepland staat. Ik moet zeggen dat ik zelf aan dingen als kleurtjes of andere "nuttige" spulletjes aan het denken was, maar daarbij ben ik even te snel voorbijgegaan aan de obsessie van Mongolen voor zoetigheid (silly me!). In de gemiddelde supermarkt heb je mazzel als je een stuk verse groente aantreft maar zonder uitzondering is er wel een bijzonder uitgebreid assortiment snoepgoed - ze hebben nog net geen pepernoten ;-) Waaarschijnlijk zouden de kiddo's dus bijzonder teleurgesteld zijn in een kadootje zonder lekkers...

Ik geloof dat het basale idee was om een reep chocola, een zakje chips, een rolletje koek en een pakje sap in de pakketjes te hebben aangevuld met nog wat willekeurige zoetigheid. No big deal zou je zeggen. Maar per product bestond de keuze hebt uit minstens 16 verschillende merken/soorten/groottes/smaken/prijzen... 

Nadat de dames na minstens een half uur discussiëren en 10x wisselen van producten (no kidding) eindelijk de juiste samenstelling hadden bereikt, bleek dat we binnen het budget ook nog wat andere zaken moesten halen en dus - je raadt het al - volgde weer druk beraad over welk item dat opgeofferd diende te worden, met als compromis een totale switch van producten uiteraard. En dat allemaal in het Mongools, waardoor je er ook nog eens helemaal geen klap van verstaat - al moet ik zeggen dat dat taaltje wel bijdraagt aan de amusementsfactor ;-) Enfin, na ruim een uur was dan eindelijk de consensus bereikt en kunnen we komende donderdag 110 kinderen (Marja& Thijs, Pap & Mam: bedankt voor de donatie!) blij maken met een lekkere verrassing!! (foto's volgen tzt)

Les Pays-Bas 12 points...

Dit zijn de lyrics van een Mongools kerstliedje (naar het schijnt een soort "Oh Denneboom")... en ik wordt geacht dit binnen nu en twee weken te zingen op het nieuwjaarsfeestje van de APDC. - slik -

Hoe het zo gekomen is?

Vanochtend kwam ik nog nietsvermoedend op mijn werk. Toen m'n tolk er was kwam Tsetseg er bij en werd ik uitgenodigd voor het feest. Vervolgens vroeg ze me of ik een simpel Engels nieuwjaars/kerstliedje kende, wat ik haar zou willen leren, zodat ze dat op het feest kon zingen. Maar natuurlijk, geen probleem.
Misschien had ik op dat moment moeten bedenken dat er nog wel eens een addertje onder het gras zou kunnen zitten... maar ik was nog niet helemaal goed wakker en voor ik het wist was ik dus gecontracteerd als de zangeres van dit Mongoolse liedje.
Heel even dacht ik er nog onderuit te kunnen komen, omdat het feestje was gepland op 25 december (niemand lijkt hier nieuwjaar daadwerkelijk 1 januari te vieren) en ik dan voor de Kerst in UB ben. Maar een buitenlandse volunteer heb je niet ieder jaar op je partijtje, dus no problemo, dat APDC feestje zouden ze we ff verschuiven zodat ik er ook bij kan zijn.

Inmiddels heb ik me er wel een beetje bij neergelegd. Mongolen zijn nou eenmaal helemaal gek van zingen en op een groot feest als dit hoort het er gewoon bij. Ze zijn er zelfs zo gek van dat ze zich simpelweg niet kunnen voorstellen dat dit niet per se ook opgaat voor de rest van de wereld. Uiteindelijk moet ik me dus denk ik maar gewoon vereerd voelen dat ze me dit hebben gevraagd...

Overigens denk ik dat Vincent ook uitgenodigd gaat worden voor dit feestje, maar zijn camera verstop ik vantevoren ergens goed ver weg ;-)

Just another day at the office...

Sommige dingen veranderen nooit: de dag begint 

met de wekker

Kleren uitzoeken in de inloopkast van de slaapkamer

Ontbijtje staat al klaar in de keuken: witte
boterhammen met jam, pasta & pindakaas 

IJs op de ruiten, k-k-k-kou!!

Zo koud is het hier dus. Overdag -15, 's nachts -22

Het ziekenhuisgebouw waar ik werk. Ik ben hier 3 tot 4
ochtenden per week om de hoofdzuster te helpen met de kids

De gang van de kinderrevalidatie met een
hoop tools die nooit worden gebruikt

Het kantoor van de APDC. De dame in het midden is een
van de mentor ouders. De dame links is Ecco, mijn tolk.

Kinderen aan het spelen in de oefenruimte

De hoofdzuster (Tsestegdeger, "Lily" voor buitenlanders)
en een moeder met de kinderen. Het meisje in de blauwe trui
(12 jaar, ernstige groeistoornis) en de baby (hersenafwijking)
zijn twee van de vele patiëntjes die naar de revalidatie komen.

"Hydrotherapie" in de behandelruimte

En zoals gewoonlijk hoeft Lily niet om hulp verlegen te zitten.
De behandelruimte is net zo goed een sociale ontmoetings-
plaats en als een van de kids in bad gaat, bemoeit ook
letterlijk iedereen zich ermee!

Na het badje, goed inpakken...

... en dan nog even met papa (of opa, daar
ben ik nog niet achter) op de foto.

Het bad wordt ook niet altijd voor puur therapeutische doel-
einden gebruikt. Deze twee zusjes wisten niet hoe snel ze
erin moesten springen nadat de baby eruit was: dikke pret
zo'n jacuzzi!!

Inmiddels heeft het nieuws dat er een buitenlandse "dokter" (ik krijg het er maar niet uit) tijdelijk aanwezig is op de revalidatie zich aardig verspreid onder de ouders. Dus iedere dag komt er wel een moeder/oma/tante met een kindje naar de revalidatie voor advies: het kind in kwestie wordt voor mijn neus geposeerd, moet 4 stappen heen en weer lopen, een keer springen en netjes "sen oo" zeggen, vervolgens krijg ik in heel generieke bewoording te horen wat het kind mankeert ("this kid has head problems", "she said she has pain in legs" etc) en daarna volgt steevast de verwachtingsvolle blik van de ouders die er zonder uitzondering van uitgaan dat ik wel de oplossing voor de problemen van kun kids zal hebben... Meestal kan ik de ouders ook wel enigzins tegemoet komen, door ofwel met de juiste mensen te gaan praten (bijvoorbeeld zorgen voor educatief materiaal voor de kids die door hun handicap niet naar school kunnen) ofwel wat research te doen naar wat generieke oefeningen waar ze mee geholpen zijn. Ik merk bij mezelf dat ik me er nog een beetje overheen moet zetten dat dat hele kleine beetje wat ik weet en kan doen niet zinloos is, maar voor de ouders en kinderen best een hele stap vooruit kan zijn.