Bij het team van Vincent ben ik een avondje gaan kijken - met mijn sportspullen in aanslag - en na de eerste paar potjes (trainingen duren gemiddeld 3,5u) mocht ik ook wel even meedoen. Resultaat: na welgeteld drie ballen spelen werd ik niet alleen geselecteerd voor het team, maar zelfs gepromoveerd tot 2de aanvaller - vóór een man wel te verstaan! Blijkbaar zijn de Mongoolse regels m.b.t. vrouwen zeer flexibel als zich een buitenlands exemplaar aandient dat aardig kan volleyballen ;-)
Al gauw kwam ik erachter dat ik op een of andere manier ook geselecteerd was voor een damesteam voor de Aimag (provincie) competition. Ineens viel bij mij het kwartje wat die Mongoolse dame op training had bedoeld toen ze me vertelde over een of ander "championship"! Lief lachen, belangstellend kijken en op de juiste momenten - dat hoop je in ieder geval - "tiim (ja)" en "sain (goed)" zeggen kan dus heel verrassend uitpakken!!
Afgelopen weekend was het dan zover.
Eerst vrijdag de ziekenhuiscompetitie. Toch in een ander team dan Vincent, aangezien de revalidatie mij die donderdag nog had weggekaapt. Hopeloos verloren: m'n teamies waren al niet bijzonder getalenteerd en het feit dat ze na de 1ste wedstrijd om 10u 's ochtends massaal aan de wodka (no kidding!) gingen, maakte het er niet beter op. Maar Vincent's team is kampioen geworden!
Zaterdag stond dan de Aimag competition op het program, onder het motto"be brave, be good". 's Ochtends om 9u30 werd ik opgehaald en 's avonds om 23u was ik pas weer terug! En in de tussentijd hebben we maarliefst 3 wedstrijden gespeeld!! Mongoolse competitie is vooral veel wachten en rondhangen, en dat met een team waarvan niemand ook maar 3 woorden Engels spreekt... mijn Mongoolse gebarentaal is dit weekend met sprongen vooruit gegaan ;-) Gelukkig waren er toch ook een paar mooie wedstrijden om te zien: enkele teams hadden een aantal meiden meespelen, die kunnen in Nederland met twee vingers in de neus divisie aan! Erg tof. En ach, verder valt dat wachten ook wel allemaal mee, want als buitenlandse ben je dusdanig bijzonder dat je in ieder geval niet om aandacht verlegen hoeft te zitten. Als ik niet bij m'n team zat, dan had ik wel een schare kinderen/jongeren om me heen die in gebrekkig tot redelijk Engels alles van me wilden weten! Heb dus weer een paar vrienden gemaakt :-)
Met onze drie wedstrijden hebben we het wel nog geschopt tot de winnaarspoule op zondag, maar daar was het snel gedaan. Al in de 1ste wedstrijd van de knock-out fase gestrand tegen de latere nr 2, helaas.
Maar al met al was het een leuk en bijzonder weekendje en een unieke ervaring. Al ben ik stiekem blij dat ik straks weer gewoon in Nederland kan spelen: normaal systeem, kniebeschermers (ja, die had ik niet ingepakt), ruime hal, teamleden met wie je kunt communiceren, set-ups die niet halverwege het net blijven hangen, geen uren hoeven wachten op een houten bankje... wat een luxe!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten