Volleybal

Afgelopen weekend deed een collega-vrijwilliger hier mee aan een volleybaltoernooitje en wij zijn daar even gaan kijken om te zien hoe dat in Mongolië in zijn werk gaat. Welnu, dat is dus verrassender dan je denkt! 

Het begint al met de prijzenpot:

1e plaats: 100 kg meel

2e plaats: 100 kg aardappelen

3e plaats: 100 kg kool

4e t/m 6e plaats: idem maar dan de helft

Op het moment dat wij binnenkwamen was net de kleine finale (die om de kool dus) bezig. Het geheel vond plaats in een hal met een houten vloer, waarbij de planken redelijk schots en scheef lagen. Je wist in één oogopslag dat duiken hier niet echt gezond kan zijn. De hal was omringd door tribunes vol met fanatiek juichende Mongolen. De sfeer werd verder opgeleukt door een speaker die zo'n beetje om de 10min vast iets heel essentieels, maar voor ons volstrekt onverstaanbaars de zaal in slingerde. ( ik vermoed dat de sponsoren van de hoofdprijzen werden omgeroepen ofzo).

Dan nu de meest in het oog springende zaken en "regels":

• Vrouwen: aangezien het hier een mix-toernooi betrof, was het verplicht om 3 vrouwen in het veld te hebben. De regels voorzien er echter niet in dat deze vrouwen ook bij het spel betrokken moeten worden, integendeel: hun taak is vooral om de heren zo min mogelijk in de weg te lopen. Meest absurd vond ik nog wel dat vrouwen niet eens bij het inslaan aan de bak mochten - ze gingen in plaats daarvan voor de mannen de ballen halen!!
• Switchen: Bij het fluitsignaal rent iedere aanvaller (lees dus man) naar zijn favoriete positie, het lijkt hierbij niet zoveel uit te maken of je oorspronkelijk een voor- of achterspeler bent. Het resultaat oogt volslagen chaotisch, maar de Mongolen schijnen het reuze-efficiënt te vinden. Verrassend genoeg wist de scheids zelfs één keer te fluiten voor een opstellingsfout!
• Opslaan: doe dus je pas op het moment dat zowel iedereen binnen je eigen team, als dat van de tegenstander is "geswitched". Ons leek het echter wel zo efficiënt om de bal direct na het fluitsignaal in te brengen. In de chaos van het switchen moet dat wel bijna een direct punt opleveren.
• Aanval: er is in ieder team één hoofdaanvaller, doorgaans de jongste en/of langste heer. Het is zaak om ervoor te zorgen dat hij eigenlijk altijd de 3de bal krijgt. Mocht hij per ongeluk de 2de bal krijgen dan zal hij deze nooit maar dan ook echt nooit opzetten, maar altijd op een of andere manier over het net proberen te werken.
• Verder lijkt vrijwel alles gepermitteerd. Dunken, dragen, gestolen ballen, voetfouten, het kan allemaal. Alleen netfouten werden verrassend nauwkeurig afgefloten, zelfs de meest subtiele ontgingen de scheids niet.

Onnodig om te zeggen dat we na het kijken van de kleine finale ook nog even zijn blijven hangen voor de echte finale. Verbazing verveelt niet :-)

Eén team was duidelijk favoriet bij het publiek en leek in onze optiek ook hard op weg de 1ste set naar zich toe te trekken. Tenminste, tot de scheids de set affloot op een punt van de het andere team... Ook de 2de set viel ten prooi aan het minst favoriete team en aangezien een wedstrijd over twee gewonnen sets werd gespeeld, dachten wij ons op te kunnen maken voor de prijsuitreiking. Verkeerd gedacht: Het kampioenschap van het volleybaltoernooi moest worden beslecht in een potje touwtrekken!!

Eind november staat er weer een toernooi op het program, ditmaal tussen de verschillende afdelingen van het ziekenhuis. Vincent heeft zich al ingeschreven en ik... ik ga vast oefenen met ballen halen ;-)